Dune buggy: kleine auto, grote vrijheid

Achter ons stijgt een stofwolk op, terwijl de kikkergroene strandbuggy de volgende heuvel beklimt. Er waait nog meer stof op, in de bocht verliezen twee wielen het contact met de woestijngrond, we kantelen bijna omver. Mike schaterlacht en geeft nog wat gas bij. De motor loeit. Dan raken onze vier wielen de grond weer, en we schieten naar boven. Op de heuveltop heeft Mike Dario, voorzitter van de Manx Club, een mooi uitzicht over Hungry Valley, een offroadpark een dik uur ten noorden van Los Angeles, Californië. De lucht zindert in de hitte, meters hoog reiken de witte agavebloesems naar de hemel. Naar het schijnt zitten hier ratelslagen.

De wind in het gezicht

“Ik hou hiervan”, zegt Mike, en hij laat zijn blik glimlachend over het bruingroene landschap gaan. “Het gevoel van vrijheid, de frisse lucht, de wind in mijn gezicht. Het maakt niet uit hoe zwaar de dag was, of hoe gestresseerd je bent, tien minuten in de buggy en je voelt je weer goed. Rijtherapie, als het ware.“ En het klopt. Het vereist een stevige inspanning om in een dune buggy door het landschap te brommen en niet te stralen als een kind in een snoepwinkel. Daarvoor is het veel te leuk: de directe acceleratie, het gevoel rechtstreeks in contact te staan met de natuur, het hotsen en roetsjen in de bochten. En ja, het moet gezegd: de buggy’s zien er ook gewoon uit als felgekleurde speelgoedauto’s, ontworpen door een rasechte hippie voor wie rijplezier primeerde.

Bruce Meyers, de vader van de Dune Buggy

Wat ook exact het geval is. Het was de hippie, surfer en knutselaar Bruce Meyers die in 1963 in Californië de allereerste strandbuggy bouwde. “Bruce is de vader van de dune buggy”, vertelt Mike Dario. “Zonder hem had hij niet bestaan.” Hij nam een Volkswagen Kever, demonteerde het originele koetswerk, verving het door zijn eigen ontwerp uit glasvezelversterkte kunststof, voerde nog een paar andere aanpassingen door, zoals het tunen van de viercilinder-boxermotor en de eerste dune buggy was geboren. Hij doopte zijn creatie de ‘Meyers Manx‘. Deuren, ruiten en een dak waren overbodig en werden vervangen door een rolbeugel. Voor het geval dat…

Buggy goes electric

De buggy, letterlijk het ‘kevertje’, werd dus gestript. Daardoor werd hij niet alleen sneller en wilder, maar ook ‘opener’ voor weer en wind. Een goede zet. Tot in de jaren tachtig werden wereldwijd 250.000 individuele voertuigen op Kever-basis gebouwd, in kleine reeksen of als uniek exemplaar: van de Kever Cabriolet tot uitzonderlijke en speciale koetswerkontwerpen van bedrijven als Hebmüller en Rometsch, en zelfs de beroemde, volledig open Meyers Manx-buggy. Bruce Meyers lanceerde niet enkel een trend die tot op de dag van vandaag standhoudt, hij startte ook een bedrijf dat strandbuggybouwpakketten verdeelde tegen een kleine prijs. Na een periode van problemen werd de firma Meyers Manx nieuw leven ingeblazen.

En met de ID. Buggy heeft Volkswagen nu iets volledig nieuws voorgesteld: een elektrisch aangedreven buggy, die evenveel rijplezier belooft op het strand als in de stad. “Het puristische design van de ID. Buggy is de moderne, retrovrije interpretatie van een icoon. Onmiskenbaar een buggy. En toch volledig nieuw ontworpen”, aldus Klaus Bischoff, hoofddesigner bij Volkswagen. Het interieur van de ID. Buggy is onverwoestbaar en minimalistisch. Een vast dak en deuren werden ook hier bewust achterwege gelaten.

De moderne interpretatie knoopt dus aan bij het cultconcept van de Californische dune buggy van de jaren zestig en won dankzij zijn geslaagde design al de publieksprijs tijdens het Concours d’Elegance Chantilly.

“Mensen glimlachen naar je”

In de woestijn van Californië streelt Mike liefkozend over de kikkergroene buggy van zijn vrouw Lori Ann. Zij is net zo bezeten van strandbuggy’s als haar echtgenoot. “Deze kreeg ze omdat ze steeds met mijn buggy wilde rijden. We rijden nu eenmaal allebei graag! Intussen hebben we drie buggy’s in de garage staan en eentje in de tuin. Aan die laatste sleutel ik nog wat.” Dat sleutelen is voor Mike een hobby. “Zo veel werk is het ook niet en je leert ongelooflijk veel bij”, zegt hij. Vroeger reed Mike ook met de motor, maar hij was in het verkeer vaak bang dat andere bestuurders hem niet zouden opmerken, wat snel fataal kan zijn. “In een dune buggy word je door iedereen gezien. Mensen worden er vrolijk van, kinderen zetten grote ogen op. Je glimlacht en knipoogt, en mensen glimlachen en knipogen terug.”

Recordtijd voor een dune buggy

De eerste buggy’s waren allemaal gebaseerd op de Volkswagen Kever. Maar waarom, eigenlijk? Mike Dario verklaart: “De Volkswagen Kever was goedkoop en makkelijk te verkrijgen. Hij had een eenvoudig en dus simpel om te bouwen design. Hij liet zich gemakkelijk rijden en met zijn hoge wielophanging, praktische luchtkoeling en achterin geplaatste motor was hij ook qua zwaartepunt prima geschikt voor offroad in de woestijn of op het strand. De toenmalige 4x4-voertuigen waren daar vaak te zwaar voor. De lichte buggy verbrak bijgevolg record na record, zoals in 1967 tijdens de Baja 1000, een race waarbij 1.000 tot 1.300 mijl dwars door de Mexicaanse woestijn gereden wordt. Bruce Meyers was met zijn ‘Old Red’ meer dan vijf uur sneller dan het toenmalige record, dat destijds behaald werd met een motorfiets.

Als de motor zachtjes zoemt

Wat denkt Mike van de ID. Buggy? “Een elektrisch aangedreven Buggy? Ik hou wel van het idee, van de nieuwe aanpak. En als je dan buiten in de natuur onderweg bent en de elektromotor slechts zachtjes bromt, is dat zeker ook leuk!” Mike zelf kreeg de buggymicrobe over van zijn vader: “Het begon toen ik klein was. Mijn vader bracht een Volkswagen Kever mee naar huis, demonteerde het koetswerk en legde het in de tuin. Ik heb daarin vaak ‘autorijden’ gespeeld en toegekeken hoe hij een dune buggy bouwde. Ik ben ermee opgegroeid. Het was fijn om samen door de woestijn of over de strandduinen te scheuren.

“Als het om de buggy’s gaat, gaat het enkel om de buggy’s”

“Elke dune buggy is uniek, er zijn er geen twee die identiek zijn”, zegt Mike. Ze bestaan in talloze kleuren en vormen. De meeste buggyliefhebbers bouwen hun voertuig nog steeds liefdevol zelf. “Velen zijn technisch onderlegd, zij doen alles zelf. Anderen zoeken hulp of kopen gedeeltelijk gemonteerde buggy’s. Dat is allemaal oké. Het maakt ook niet uit hoeveel geld je hebt of wat je beroep is. Als het om de buggy’s gaat, gaat het enkel om de buggy‘s”, aldus Mike. De Manx Club is slechts een van de vele dunebuggyclubs, maar het is wel de belangrijkste en de grootste. Bruce Meyers heeft de club persoonlijk opgericht. Intussen telt de club meer dan 5.400 leden, verspreid over de hele wereld. Ze komen samen op events om over hun hobby te praten, vrienden te zien en natuurlijk om te rijden; zelfs lange trajecten dwars door de Verenigde Staten tot in de staat New York. “De reis is het doel”, vertelt Mike, als hij weer in zijn buggy klimt. Gevolgd door: “Samen is alles gewoon leuker.”